fantastella

fantastella
Handmade Jewelry Χειροποιητα Κοσμηματα

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Ellen and Portia Oprah 2009.11.09


Ενα μεγαλο μαθημα για να ειμαστε ολοι ο εαυτος μας και να μην καταπιεζομαστε, τουλαχιστον οχι περισσοτερο απο αυτο που αντεχουμε!!!!Αλλα και να επιμενουμε σ'αυτο που πραγματικα θελουμε!!!

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος την τελευταία Κυριακή της χρονιάς τα εμπορικά καταστήματα της χώρας παραμένουν ανοιχτά, φέτος ήταν η προτελευταία αλλά πολύ μικρή σημασία είχε. Όπως και όλοι οι άλλοι έμποροι έτσι και εγώ άνοιξα το μαγαζί μου και περίμενα, μάταια, αλλά περίμενα (το θαύμα!). Καθόμουν, περίμενα και υπολόγιζα, τόσα για το ένα, τόσα για το άλλο, 10 για το τρίτο 100 για το τέταρτο  500 για το πέμπτο… Αποτέλεσμα 10 € στο ταμείο και καμιά δεκαριά ζητιάνοι, παιδιά από την απεξάρτηση, άποροι, πλανόδιοι πωλητές που όπως μπήκαν έτσι βγήκαν. Πολλές ώρες, πολλούς υπολογισμούς και πολλούς ζητιάνους μετά, ήρθε η ώρα για το κλείσιμο. Να ‘μαστε καλά, σκέφτηκα, και του χρόνου από τα σπίτια μας και κούνησα το κεφάλι μου, λες και άμα κουνούσα το κεφάλι μου θα αυγάτιζαν τα λεφτά στο ταμείο! Κοίταξα το ρολόι, έξι παρά είκοσι, σηκώθηκα αργά αργά μάζεψα κάποια πράγματα, έβαλα αργά αργά το παλτό μου, να περάσει λίγο ακόμη η ώρα, μήπως κατά τύχη περάσει ή μπει κανένας πελάτης της τελευταίας στιγμής, έτσι ξεγελάς τον εαυτό σου, αναρωτήθηκα, ότι τι, δεν ήρθαν όλη την ημέρα και θα έρθουν τα τελευταία δέκα λεπτά όλοι μαζί; Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται που λένε, σκέφτηκα και ξανακούνησα το κεφάλι μου! Έβγαλα Ζ, έβγαλα εγώ και θα βγάλει και η εφορία, είπα, μήπως να πάω να τους αφήσω ολόκληρο το δεκάρικο να τελειώνουμε μέρες που είναι, ξανακοίταξα το δεκάρικο, πήρα στον ώμο την τσάντα μου, έκλεισα τα φώτα, πάμε σπίτι ρε Στέλλα να φας και να κοιμηθείς, να μην σκέφτεσαι άλλο, είπα στον εαυτό μου και έβαλα το κλειδί στην πόρτα του μαγαζιού για να κλειδώσω. Και τότε συνέβη! Ένα ελαφρύ κρύο αεράκι στο μισοσκότεινο δρόμο έφερε στην μύτη μου μια μυρωδιά δίνοντας μου ένα χαστούκι από κει που δεν το περίμενα! Ξαφνικά ξύπνησαν όλες οι αισθήσεις μου, κάποιες καλονοικοκυράδες από την γειτονιά (όχι από αυτές τις χειραφετημένες που τα παίρνουν έτοιμα, ώρα εμέ, ούτε από αυτές που είναι όλη μέρα σπίτι γιατί αυτές τα έχουν ήδη κάνει, αλλά από αυτές που σκοτώνονται όλη μέρα για 500€ και μετά γυρίζουν σπίτι για να κάνουν γαλακτομπούρεκο και μελομακάρονα μαζί με τα παιδιά τους γιατί είναι Χριστούγεννα!)  έκαναν τα γλυκά τους και ο δρόμος μοσχοβολούσε γαλακτομπούρεκο και μελομακάρονα! Θυμήθηκα όλα τα Χριστούγεννα της ζωής μου, όλα τα δέντρα που είχα στολίσει, όλα τα γλυκά που είχα φάει (να ‘ναι καλά η μάνα!), όλα τα στολίδια που έσπασα, όλα τα κάλαντα που είχα πει, όλα τα τραπέζια, όλα τα πρόσωπα των δικών μου και στο τέλος το πρόσωπο της δίχρονης κόρης μου την ώρα που ανάψαμε φέτος τα φωτάκια στο δέντρο και αναφώνησε «Πω πω! Φως!». Ξαφνικά θυμήθηκα ότι ήταν Χριστούγεννα! Χριστούγεννα, ρε γαμώτο! Μυρωδιές, φιλιά και αγκαλιές! Όχι λογαριασμοί, λεφτά και κομπιουτεράκια!!! Έκλεισα τα μάτια μου, πήρα μια μεγάλη τελευταία τζούρα από γαλακτομπούρεκο, έφερα στο μυαλό μου την κόρη μου να παίζει με τον μπαμπά της , χαμογέλασα και άνοιξα τα μάτια μου λέγοντας στον εαυτό μου «Πάμε σπίτι ρε Στέλλα, η μαμά θα έχει ξεκινήσει τον μπακλαβά και η μικρή δεν θα την αφήνει να κάνει δουλειά!» κουμπώθηκα και ξεκίνησα για το σπίτι! Και το δεκάρικο δεν θα τους το χαρίσω, θα το κάνω μελομακάρονα από αυτά τα έτοιμα, που μοιάζουν με σπιτικά, ένεκα χειραφετημένη για, ανάθεμα με!!!
                                                                                                Σέρρες, 21-12-2013
                                                                                                Στέλλα Φανταστέλλα